28. Sekret imieniem Amani.

*

Ruiny były starożytną twierdzą elfów. Niezdobytą, niezniszczalną, niepokonaną. Tylko nieliczni wiedzieli jak się tam dostać. Joshua Cordice była tam tylko raz. Miał wtedy trzydzieści cztery lata. Teraz, jako człowiek siedemdziesięciodwuletni, nie mógł znieść zmian, jakie tam zaszły. Każdy, kto tam trafi, widzi to inaczej. I dziecko, i nastolatek, i dorosły, i strzec. Mimo to Ruiny wciąż były piękne. Nieduży, potężny zamek stał dumnie otoczony polami bitewnymi. Fosa ciasno go oplatała, chcąc być jak najbliżej niego. Magia wisiała tu w powietrzu i nie dało się temu zaprzeczyć. Ostry, północy klimat dodawał budowli charakteru.

Ruiny służyły obronie.

Ruiny służyły walce.

Jednak osoby, które go zamieszkiwały, szkolone były do innej walki. Nazwano ich Żołnierzami Północy.

Ruiny były ich domem.

Ruiny były ich szkołą.

Pomoc, którą mogli ofiarować, była niezastąpiona. Jednak nie każdy mógł o nią prosić. A nawet, jeśli już ktoś się odważył, nigdy nie miał pewności, że ową pomoc uzyska.

Ruiny miały być ostoją pomocy.

Ruiny miały dawać odpowiedzi na te pytania, których zadanie wymaga nie lada odwagi.    

*

- Nie pomagasz! – Warknęła. Miała już serdecznie dość. Zawsze potrafiła zachować zimną krew. Potrafiła być spokojna nawet w ekstremalnych sytuacjach. Ta zaczynała ją przerastać. – Ciągle próbujesz wymusić moją pomoc! Dlaczego? – Wyrzucała z siebie. Nie obchodziło ją, że znajdują się w pokoju dyrektora. Że staruszek siedzi i patrzy na nich z lekkim niedowierzaniem.

- To moja sprawa – Amani dumnie uniosła brodę. Potem spojrzała na Dumbledorea – Huruma!* Mówiłam, że ona nie ma zamiaru wspólpracować. – jej blade policzki lekko zaróżowiły się ale ona wciąż była spokojna.

- Jak to się stało, że ona jest tak niepodobna do ciebie? – Dyrektor odezwał się po raz pierwszy.

- Ona jest bardzo podobna do mnie, Albusie – Amani przewróciła jasnymi oczami. – Ma w sobie wiele spokoju. Jedynie jest piekielnie zagubiona.

- Świetnie! – Alexandra wtrąciła się do rozmowy. I chociaż wiedziała, że to dziecinne, założyła ręce na piersi i usiadła obrażona – Powiesz mi, w czym jestem taka zagubiona?

- Huruma! Kochasz mężczyznę, którego ja poprzysięgłam chronić. Do czasu.

- Co to znaczy? – Blondynka spojrzała na nich z lekkim przestrachem.

- To znaczy, że Kiume musi przelać swoją krew, aby zniszczyć zło, które włada tym światem. – Amani skłoniła swoją głowę. Jej szata zaskrzyła się jasnym blaskiem. – Jesteśmy ze sobą złączone. Czy tego chcesz, czy nie. A dopóki ty będziesz go kochać… dopóki będziesz blisko niego….

- Będziesz czuła to samo. – Nareszcie zrozumiała. Ale ta wiedza była straszniejsza, niż mogłaby sobie wyobrazić. – To jest ta przeszkoda?

- Ita** Ja nie mogę go kochać. Jeśli tak się stanie – wszyscy zginiemy. A on musi wypełnić swoje przeznaczenie. – Stanęła przy oknie, zapatrzona w linię horyzontu. Jej sylwetka promieniała jakimś nadludzkim blaskiem. Delikatna szata, w którą była ubrana, sprawiała, że wyglądała niczym wojowniczka.

 - Ego sum ​​a bellator, Alexandra. Bellator Aquilonis.***

- Nie znoszę, kiedy czytasz mi w myślach. – Elfka odwróciła się i spojrzała na nią spod przymkniętych powiek.

- Czytanie w myślach? – Jej spokojny, lekko karcący glos potoczył się po pomieszczeniu.- Ja mam twoje myśli, choć ty nie widzisz moich.

- Świetnie! – Warknęła po raz kolejny i zmieniła temat – Kim są Wojownicy Północy?

- To elfy, które zamieszkują Ruiny.

- Wiele mi to mówi. – Spojrzała na Strażniczkę z lekką ironią.

- Mówi tyle, ile ma mówić. – Amani westchnęła. – Niech Joshua więcej się tam nie zbliża, Albusie. Mam dość wtrącania się w moje sprawy. To ja strzegę Kiume i ja biorę pełną odpowiedzialność za jego życie oraz śmierć. Cordice nie ma innego wyboru, musi mi zaufać.

Zaległa nieprzyjemna cisza, podczas której Alex próbowała sobie wszystko poukładać. Myśli gubiły jej się w głowie. Nie była pewna, czy wszystko rozumie tak jak trzeba. Naraz jednak przypomniało jej się zdanie, które Strażniczka wypowiedziała na samym początku.

- Co to znaczy, że on będzie musiał przelać swoją krew? – Zapytała, choć odpowiedź tkwiła już w jej podświadomości.

- Dokładnie to, co słychać – Amani spojrzała na swojego Kioo****.  Nie podobało jej się, że to akurat ta dziewczyna jest jej lustrzanym odbiciem. Była zbyt impulsywna, aby być Kioo Strażniczki Spokoju. A jednak tak było. Widocznie taka była Unabii. Tak chciał los – wyszeptała do siebie i znów pogrążyła się w poświacie zachodzącego słońca.  Jej nadludzko piękna twarz odbijała promienie, tworząc wkoło siebie aureolę jasnych barw.

- Sum proditor… ***** - westchnęła tylko i spojrzała na nich bezradnie. – Idź do komnat, mea Kioo i uważaj na zdrajcę. On jest tutaj, wśród was. Ma bardzo niespokojne myśli. Marum verba. ******

*

W głowie miała jedną myśl. Wszystko kłębiło się wokół jednej osoby. Wiedziała, że dla jego dobra musi przestać go kochać… Ale czy to było możliwe?

Nie. Tu nie było miejsca na takie pytania. Ona nie miała wyboru. Wiedziała, że nie może okazać się słabą. Zaśmiała się histerycznie. Jej życie zaczynało przypominać tani melodramat. Miała ochotę usiąść i rozpłakać się. Dawno jednak przekonała się o tym, że płacz nie pomaga. Że przynosi tylko chwilową ulgę.  Wiedziała, że ktoś podjął już decyzję i ona nie ma wpływu na jej skutki. Musi się pogodzić z takim obrotem spraw. Chodziło tu o życie Jamesa. Nie było mowy o dyskusji. Wiedziała, że musi pomóc Amani. Nie ważne, że sama będzie cierpieć. Nie ważne było też to, że ktoś decydował za nią. Nie było innego wyboru. Żeby chronić Rogacza musiała go zranić.

To jedyne wyjście.

*

Raven uniosła różdżkę. W przedpokoju panował półmrok. Sprzęty w kuchni szumiały cicho, ale ona zdawała się ich nie zauważać. W domu panowała pustka. Tylko to słowo mogła przypisać otoczeniu. Postanowiła nie zapalać światła. Nie bardzo znała się na walce. Nikt nigdy jej tego nie uczył. Jednak dusza Potterów nie dała o sobie zapomnieć. Nie miała zamiaru poddać się bez walki. W myślach poprzysięgła sobie, że jeśli to kolejny kawał jej matki, to zrobi jej karczemną awanturę. Harriet lubiła się śmiać. Często miała dziwaczne pomysły, zazwyczaj zabawne jedynie dla niej samej.  Raven zaczęła się zastanawiać, czy matka zabawiłaby się kosztem jej strachu.  Oczywiście – przemknęło jej przez myśl.

Ostrożnie weszła po schodach. Stawiała stopy jak najdelikatniej. Wspinała się powoli. W myślach wyklinała to, że ze strachu serce podeszło jej go gardła.

Czego się boisz, głupia? 

Jednak żadne słowa nie poprawiały jej humoru. Żyła w niebezpiecznych czasach. Nie przychodził jej do głowy żaden pomysł, dlaczego to Ten Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać miałby wysłać swoich zwolenników akurat do jej domu. Jej matka była egocentryczną dziwaczką. Jednak pod względem umiejętności magicznych była zupełnie przeciętna. Zaraz jednak przypomniała sobie o wujku Rogerze i cioci Caroline. Podobno Czarny Pan zabił ich osobiście. Porwał i torturował również Jamesa. Serce stanęło jej na chwilę, po czym zabiło mocniej. W dwóch skokach pokonała kilka ostatnich stopni. Na końcu korytarza dostrzegła sylwetkę matki.

- Mamo! Ale mnie wystraszyłaś! Doprawdy ja nie wiem, jak można tak śmiać się z własnej córki! – W miarę, jak podchodziła jej głos się podnosił. Zaraz jednak przystanęła. Jej dłoń powędrowała do ust. – Mamo? – Wyksztusiła niepewnie. Harriet stała w dziwnej pozycji. Ręce opadały jej wzdłuż tułowia. Nogi nie były napięte. Cała sylwetka była jakby bezwładna. Podbiegła do niej, rzucając różdżkę na podłogę. – Mamo?! – Krzyknęła zrozpaczona, kiedy postać kobiety została oświetlona przez księżyc.  Na jej ciele widniało wiele ran, siniaków i zadrapań. Twarz przecinała długa, poprzeczna szrama. Na szyi zawiedzony miała sznur.

- Nie żyje. – Czyjś głos przeciął ciszę. Zdawało jej się, że go zna. Nie miała jednak czasu zastanowić się nad tym, gdyż z cienia wyszła dziewczyna. Była piękna, choć jej urodę bez wątpienie można było nazwać wulgarną. Duże, pełne usta. Czerwona niczym krew. Ich kąciki układały się w dół, dzięki czemu miała minę niezadowolonej dziewczynki. Lub, co bardziej ją określało, niezaspokojonego myśliwego. Mocno wymalowane oczy były tak czarne, że nie potrafiła odróżnić źrenicy od tęczówki. Twarz miała podłużną, wykonaną jakby z wosku. Z ostrymi rysami dorosłej kobiety. Choć widać było, że jest jeszcze nastolatką. Włosy ledwie sięgały jej szerokich, bladych ramion. Nie miała na sobie szaty czarodziejów. Zamiast tego ubrana była w koronkową, czarna sukienkę, sięgającą samej ziemi. Widząc, jak Raven przygląda się jej strojowi, westchnęła i otworzył usta.

- Dlaczego mam wyglądać jak reszta Śmierciożerców?  Przecież jestem Jego Prawą Ręką! – Zaśmiała się szyderczo. Smith zdała sobie sprawę, że to nie ona wcześniej się odzywała. Jej głos był głębszy. Bardziej zmysłowy.

- Ktoś ty? – Była przerażona. Nigdy nie była tchórzem, jednak sytuacja zaczęła ją przerastać. Jej matka nie żyła. Ona miała wkrótce do niej dołączyć. 

- Na imię mi Dafnie – uśmiechnęła się – Czy Twój kuzyn nie opowiadał ci o mnie?

- Coś tam wspomniał – postanowiła grać na czas. Zaczęła rozglądać się za swoją różdżką. Dostrzegała ja leżącą na podłodze tuż przed zasłoną. 

- Na pewno. Wiele razem przeżyliśmy. – Zaczęła rozglądać się po domu. Wspominała stare czasy, będąc bardzo pewną siebie. Czarnowłosa zaczęła powoli przesuwać się w stronę narzędzia. Kiedy była już metr od swoje różdżki czyjaś dłoń sprawnie ją chwyciła. Dziewczyna odskoczyła z lekkim krzykiem.

- Tego szukasz? - Znów ten znajomy głos. Postać jednak ubrana była jak typowy Śmierciożerca. Długa, czarna szata skrywała jej ciało. Kaptur pomagał ochronić tożsamość. Srebrna maska okalała twarz, będąc tarczą miedzy ofiarą a napastnikiem. Dziewczyna wyciągnęła rękę w górę. W ułamku sekundy różdżka Raven znalazła się w dłoni Dafnie. Tamta machnęła nią, przywiązując Smith do kolumny w salonie. Dwie postaci podążyły za nią.

- Miałyśmy tu niezły ubaw. – Czarnowłosa westchnęła. – Twoja mama potrafi się bawić. Liczyliśmy, że będziesz. Nie chciałbyś spotkać się ze swoją znajomą? – Wskazała na milczącą postać.

- Nie znam jej! – Warknęła.

Musisz być silna. Zaraz dołączysz do mamy. Za chwilę będzie po wszystkim, ale nie pokazuj, że się boisz. Jesteś twarda… dasz radę… Jak mama… Jak twoja ukochana, lekko zdziwaczała mama. Zawsze razem, pamiętasz Rav? Tak ci mówiła. Żyłyście tylko we dwie. I razem zginiecie. To nic złego. Znów będziecie razem. Znów ja zobaczysz. Tam będziecie szczęśliwe.  Tylko się nie daj. Nie pokazuj, że się boisz. Umrzyj z honorem, Raven… nie daj się…        

- Czyżby? – Dafnie wygięła swoje czerwone usta w szyderczym uśmiechu. – Spędzałyście razem święta. Nie pamiętasz? Przypomnij się, dobrze kochanie? – Wskazała na milczącą postać. Tamta posłusznie zdjęła kaptur. Na czarną szatę wysypała się kaskada grubych, ciemnorudych włosów. Drobne dłoń sięgnęła maski. Oczom Raven ukazała się drobna, sympatyczna twarz znajomej jej dziewczyny. Zielone oczy uśmiechnęły się wesoło, aczkolwiek ironicznie.

- To ty!

- Właśnie wracam z Hogwartu. – Odezwała się Lily Evans.

*

 Alexandra miała dokładnie zaplanowane to spotkanie. Była pewna, że postępuje słusznie. Wiedziała, że musi zrobić, co do niej należy. Nie zamierzała być delikatna. Dawno już wyzbyła się tej cechy. Zależało jej na tym, żeby ten wieczór był wyjątkowy. To miała być pierwsza prawdziwa randka z Jamesem. I ostatnia. Zanim jednak zrani go głęboko, egoistycznie chciała dostać coś w zamian. Obiecała Amani, że go zostawi. W zamian jednak ta musiała podarować jej jednej wieczór we dwójkę. Jeszcze tylko jeden. Po kilku cudownych chwilach wszytko miało się skończyć.

Westchnęła smutno i przyjrzała się sobie w lustrze.

Założyła ciemnogranatową sukienkę, która idealnie przylegała do jej ciała. Wyglądała tak, jakby była przewiązana kilkanaście razy chustą. Kończyła się marszczeniem na biuście. Oba ramiączka delikatnie układały się na ramionach, kokieteryjnie zsunięte w dół. Oczywiście nikomu nie powiedziała o Amani, jednak zdradziła dziewczynom, że to ma być jej pierwsza i ostatnia randka z Potterem. Wyjawiła też, że to wszystko jest częścią większej afery. Koleżanki szybko powiązały to z Czarnym Panem. Prawdę mówiąc nie było w tym zbyt wiele kłamstwa. Chociaż Alex była wyśmienitym kłamcą, nie chciała oszukiwać dziewczyn. Rachel była jej najbliższą przyjaciółką, jednak Lilah i Edith stały się dla niej równie ważne. To właśnie one postanowiły tak ją wystroić. Sukienkę pożyczyła od Lei, która sam ją zaprojektowała. Dopiero niedawno przyznała się, że sama szyję większość swoich kreacji. Wysokie, ciemnoniebieskie szpilki, sznur lekko połyskujących perełek oraz perfumy pożyczyła od Lilah. Edith lekko zakręciła jej włosy oraz pożyczyła skurzaną kurtkę, bo „nigdy nie wiadomo, gdzie cię zabierze”. Alex miała poważne obawy, czy nie zabije się na wysokim obcasie lub czy nie zadusi się od zapachu perfum. Po pewnym czasie stwierdziła jednak, że marudzi z przyczajenia. Brown była świetną ekspertkę i dobrze dobrała zapach. Świeży, mocny i z lekka zmysłowy. Idealnie do niej pasował.

- Oh… przepraszam – usłyszała, kiedy wpadała na kogoś za zakrętem. Znowu. W myślach poprzysięgła sobie, że to koniec z bujaniem w obłokach. Niedługo na jej rękach pojawią się siniaki przez to ciągłe zderzanie. Przed nią stała Lily. Patrzyła się na nią niepewnie.

- Cześć Lily – uśmiechnęła się z lekka. Może nie był to uśmiech sympatryczny.  Właściwie bardziej przypominał grymas, jednak ona była dumna z siebie, że zdobyła się na taki gest. Rudowłosa wciąż jednak patrzyła się na nią jak zaklęta. – A teraz powinnaś uśmiechnąć się z tą swoją gryfońską odwagą i powiedzieć: cześć Alex.

- Cześć – wybąkała.

- A co ci chodzi? – Cooney zapytała się zirytowana.  

- Zagadałaś do mnie. I to dość miło. – Evans uniosła brew – jesteś chora?

- Słucham? Evans, czy ty dobrze się czujesz? To ty mi wyjechałaś z tym pojednaniem między nami.

- Z jakim pojednaniem? – W oczach dziewczyny pojawiło się zdziwienie.

- W Hogsmade? – Alex była już nieźle rozeźlona.

- Nie było mnie.

- Jakim cudem? Przecież z Tobą rozmawiałam! Zresztą James nas widział.

- To niemożliwe. Zatrułam się czymś i cały dzień przesiedziałam w Skrzydle Szpitalnym.

- Co ty chrzanisz?

- Musiałaś się pomylić, Alex.

- Nie rób ze mnie idiotki! To ty zaproponowałaś sojusz. Nie chcesz go? Okay! Mi to nawet na rękę. Przynajmniej nie będę musiała udawać, że cię lubię. – Powiedziała już spokojniej i minęła ją bez pożegnania. Lily natomiast stała na środku korytarza ze zmartwioną miną. Zdawała sobie sprawę, że Cooney nie robiła sobie żartów. Jakikolwiek sojusz zawarły, była świecie przekonana, że dziewczyna miała zamiar stanąć na wysokości zadania i wykonać je porządnie. Nawet, jeśli oznaczało to bycie uprzejmym dla rudowłosego Prefekta Gryfonów.

Ale przecież nie mogłam być w dwóch miejscach na raz!    

Jeśli jednak obie nie kłamały to… To co?

To w zamku dzieje się coś złego…

*

- Dlaczego to zrobiłaś? – Raven spojrzała na dziewczynę. Nigdy jej nie lubiła. Jednak miała ją za lekko zagubioną, przemądrzałą, egoistyczna kujonkę. Nigdy nie pomyślałaby, że mogłaby przystać do Czarnego Pana.

- Prawie wogóle nie krzyczała. – Ogden wygięła usta w podkówkę, niczym mała dziewczynka – Mam nadzieję, że ty będziesz. Nie lubię takich cichych mordów. Nie są zabawne i…

- Kim ona jest? – Przerwała jej.

Tylko spokojnie…

- Kto? Ona? – Wskazała na swoją towarzyszkę. – Nie pamiętasz jej?

Odwagi…

- To nie jest Evans! – Rzekła pewnie, na co kobieta zmarszczyła brwi.

- Masz na to jakiś dowód, kochanie? – spojrzała na nią niczym na małe dziecko.

Dasz radę…

- Owszem, mam.  Szlama w szeregach Czarnego Pana? – Zadrwiła. Szybko przełknęła ślinę, dalej grając na czas. Kobieta spojrzała na nią spod czarnych rzęs.

- Zostań – rozkazała rudowłosej, która powoli zaczęła się wycofywać. – I tak cię nie rozpozna. Zresztą… Niech nasza Pani Bystra pogłówkuje trochę, zanim ją zamorduję.  

W tym samym momencie zegar wybił godzinę dwudziestą. Stara, magiczna sówka zahukała kilka razy, po czym schowała się w czeluściach drewnianej skrzyni, całkowicie nieświadoma, że tuż obok niej wisi ciało jej właścicielki. Rav zapatrzyła się na matkę. Jej duma gdzieś zniknęła. Zniknęła również energia. Siniaki i zadrapania widoczne były na bladej skórze. Pomyślała, że byłaby ona zupełnie zimna.

Mamo…

 Stłumiła szloch. Nie mogła pozwolić sobie na słabość. Płacz i tak nic nie da. Harriet Smith nie żyła. Zakończyła pewna historię. Osierociła córkę. Ale nie na długo. Przecież i ona zaraz miała wpaść w objęcia śmierci. Miała nadzieję, że trafi do jakiegoś raju. Że spotka tam matkę.  

  - A teraz będziesz cierpieć – odwróciła się na dźwięk nowego głosu. W miejscu, gdzie jeszcze kilka minut temu, była Lily Evans, stała niska czarownica. Nic się nie zmieniło. Szata, pozycja, wrogość w oczach. A jednak stała tam inna osoba. Nie była pewna czy określiłaby ją mianem Chinki czy Japonki, jednak nie to w tej chwili było najistotniejsze. Egzotyczna uroda Śmierciożercy dodawała jej powabu. Może nie można było jej nazwać pięknością, jednak miała w twarzy coś, co przyciągało. Delikatna, niczym nieskażona skóra nie miała żadnych zmarszczek. Małe były jej usta, nos i ciemne oczy.  Włosy, koloru ciemnego mahoniu, związane miała w koński ogon.

- Kim jesteś? – Wyksztusiła, patrząc się na nową. 

- Przyjaciółką twojego drogiego kuzyna – Uśmiechnęła się wrednie po czym uniosła różdżkę wycelowaną prosto w serce Raven.

Ostatnim, co poczuła, był ból rozsadzający jej żyły.

Mamo….!

Mamo… Idę do ciebie…  

*

Grace poprawiła okulary, które opadły jej na czubek nosa. Zaczytana nawet nie zauważyła, że od kilku minut ktoś ją obserwuje. Skąd mogła wiedzieć, że Remus Lupin właśnie toczy wewnętrzną bitwę? Coś ciągnęło go do tej dziewczyny. Wiedział, że nie powinien się do niej zbliżać. I tak miał już za dużo przyjaciół. Za dużo osób, którym mógł wyrządzić krzywdę. Bał się, że w Loster mógłby się zakochać. I co wtedy? Nie wiedział szans przetrwania ich związku. Ba! Nawet nie mógł marzyć, że dziewczyna chciałby z nim być. Bo niby, dlaczego?

Oh… Lupin… za dużo myślisz. Uciekaj póki możesz…

Jednak jego ucieczka kierowana była sercem, a nie rozumem. Skutek był taki, że w kilku krokach znalazł się przy dziewczynie.

- Cześć – uśmiechnął się.

- Cześć! – Odwzajemniła uśmiech.

- Można? – Zapytał się retorycznie wskazując na krzesło, po czym usiadł. – Czego się uczysz?

- Nie uczę się. Pogłębiam wiedzę. – spojrzała mu w oczy – no już… możesz się śmiać ze mnie.

- Dlaczego? – Uniósł brwi ze zdziwienia.

- Jest sobotnie popołudnie a ja mam odrobione wszystkie prace domowe i na dodatek czytam ponadprogramowe książki.

- W takim razie ty też będziesz musiała śmiać się ze mnie, bo ja również mam już odrobione wszystkie prace.

Dziewczyna zaśmiała się. Nie uszło jego uwadze, że serce zabiło mu kilkanaście razy mocniej. Podobał mu się jej śmiech. Był dźwięczny a jednak cichy. Miał w sobie wiele uroku. Grace zmarszczyła nos i uniosła jedną brew, widząc, jak się jej przygląda. 

- Co? – Znów się uśmiechnęła.

- Zastanawiam się, czy nie zechciałabyś zaniechać nauki na jakąś godzinkę może dwie.

- To zależy, co masz do zaoferowania.

- Właściwie niewiele. Spacer po ośnieżonych błoniach. – Spojrzała na niego ponad szkłem okularów.

- Daj mi kilka minut na zabranie płaszcza i czapki, okay?

-  Dobrze  - po raz kolejny uśmiechnął się, kiedy jego serce wywinęło koziołka.  

*

Do pomieszczenia wpadło kilka osób. Potężnie zbudowany Auror zaklął dosadnie na widok powieszonego ciała kobiety. Inny zawył żałośnie i podbiegł do niego. Przyłożył rękę do szyi truchła i starał się wyczuć puls. Wiedział, że to nadaremne, jednak nie chciała dojść do niego myśl, że kobieta, którą kochał skrycie przez dwadzieścia lat, nie żyje. Inni rozpierzchli się. On nie miał siły się ruszyć. Z trudem podźwignął nogi i pognał do pokoju, z którego wydobywały się odgłosy walki. Dwie młode kobiety kontra trzech dorosłych mężczyzn. A jednak to one wygrywały. Walczyły pewnie. Jedna w masce, druga z rozwianymi, czarnymi włosami. Ona walczyła ostrzej, zacieklej. Bardziej brutalnie i buńczucznie. Była zbyt pewna siebie. W pewnym momencie powaliła jednego z jego kolegów.  Drugiego zostawiła koleżance. Natomiast w stronę trzeciego posłała snop zielonego światła. Trafiła.

Zawył w złości, ale ona go nie usłyszała. Ruszyła w stronę szafy. Dopiero teraz zauważył leżącą tam dziewczynę. Raven. Córka Harriet. Jego córka. Ona nie miała o tym pojęcia. Nie wiedziała, że wujek Edward, który czasem zabierał ją na mecze, jest jej biologicznym ojcem. Skąd mogła wiedzieć?

- Zwijamy się! – Krzyknęła czarnowłosa piękność. Ta w masce szybko deportowała się, powalając na ziemię Aurora. Jej koleżanka uśmiechnęła się na jego widok, posłała snop zielonych iskier w stronę leżącej dziewczyny i deportowała się z głośnym trzaskiem.

Niewiele myśląc rzucił się w stronę leżącej Raven Smith. Przyjął zaklęcie prosto na swoje serce. Ostatnim, co zobaczył były półprzymknięte, zamglone, ciemne oczy. Ostatnim, co usłyszał był jej jęk, gdy jego ciało ją przygniotło. Ostatnim oddechem było westchnienie ulgi. Ostatnią myślą jedno słowo.

Żyje.     

*

- Dziękuję ci za ten spacer – Grace przystanęła na palcach i pocałowała go w policzek. Remus patrzył na nią jak w transie. I jak w transie przesunął głowę w jej stronę. Ich usta spotkały się na moment. Dziewczyna zarzuciła mu ręce na szyję, jednocześnie pogłębiając pocałunek. Uśmiechnęła się z zadowoleniem. Kiedy wreszcie oderwali się od siebie, Loster przytuliła głowę do jego torsu. Lupin oparł brodę o jej głowę. Stali tak przytulenie do siebie kila minut.

- Robi się zimno – Remus zganił się za tak banalne zdanie.

- Faktycznie – wymruczała mu w kurtkę. Uśmiechnęła się do niego najpiękniej jak umiała.

- Znam pewne miejsce, gdzie będziemy mogli być sami. – poddał się jej spojrzeniu.

- Tak? Jakie?

- A gdzie chciałabyś teraz być?

- Nie do wykonania. – stwierdziła z lekka ironicznie.  

- Przekonaj się – musnął ustami jej policzek.

- Marzę o dniu na plaży – uśmiechnęła się chytrze. Remus natychmiast roześmiał się. Wziął ją na ręce i, nie zaważając na protesty dziewczyny, zaprowadził ją w stronę Pokoju Życzeń.

- Co robisz? – Zaśmiała się.

- Chcesz morze, będziesz miała morze!

- Jakim cudem? – Zaśmiała się.

- Żyjemy w czarodziejskim świecie, a ty się pytasz, jakim cudem? – Zaśmiał się wesoło i zakręcił się wkoło, rozkoszując się jej śmiechem. Rozum darł się na niego. Alarm w jego głowie co rusz dawał o sobie znać. Być może będzie żałował. Nie… On wiedział, że będzie żałował. Nie potrafił zapomnieć o Grece. O jej błękitnych, wesołych oczach. O słodkim, kwiatowym zapachu, który ją otaczał. Była dla niego ważna. Być może za bardzo. Być może potem będzie cierpiał. Ale teraz nie potrafił odmówić sobie tej odrobiny szczęścia.

*

James Potter miał ostatnio sporo na głowie. Ledwie uporał się ze śmiercią matki i jej miłością, czy raczej zauroczeniem, do Voldemorta. Wtedy nieoczekiwanie w jego życie wplątała się legenda Yerin Veli. Jakby tego było mało, musiał walczyć o opiekę nad Emmą. Bał się, że jego próba samobójcza wyjdzie na jaw. Uznają go za niezrównoważonego i co dalej? Był dla niej wstanie poświęcić wszystko. Mógł rzucić szkołę. Mógł zaszyć się gdzieś bez walki, byle tylko była bezpieczna. Mógł porzucić plany o zawodzie Aurora dla tego, żeby ona miała go cały czas przy sobie. Mógł zrezygnować ze swoich marzeń o karierze jako szukający, byleby tylko ona spełniała swoje marzenia. Wielu mówiło, że jest nieodpowiedzialny. Ileż to razy Lily wykrzykiwała mu, że jest egoistą, że innych ma w dupie. Może tak. Mało go nie interesowali ludzie. Jednak nie był egoistą. Dla Emmy był wstanie zrobić wszystko. Dosłownie wszystko. Oddałby za nią życie.  To dość ryzykowne zagranie, bo wydawać by się mogło, że dziewczynka zostałaby sama.  James jednak wiedział, że miał przyjaciół, dla których był bratem. A jeśli on nim był, to Emma była siostrą ich wszystkich. Ta świadomość bardzo podniosła go na duchu.

Ostatnimi czasy jego myśli zajmowały dość nowe osoby. Poczynając od nowego oblicza Lily. Stała się jego dobrą koleżanką. Być może słowo „przyjaźń” nie wchodziło jeszcze w rachubę, ale dogadywali się świetnie.

Nadiya.  Wkroczyła w jego życie w najtrudniejszym momencie. Uratowała go przez samobójczą śmiercią. A potem trwała przy nim.  Pomagała mu i rozumiała go, choć tak niewiele jej mówił. Miał problemy z tym, żeby zaufać jej całkowicie. W głębi duszy obwiniał ją za kłótnię z Huncwotami. Rzecz jasna bezpodstawnie, gdyż była to tylko i wyłącznie jego wina. Teraz wszystko układało się dobrze. Stała się najbliższą mu rówieśniczką. Oczywiście poza Cassie. Jednak z nią trudno było porównywać kogokolwiek. Więź, która się wytworzyła między nim a Dorcas była silniejsza niż wszytki inne. Jednak budowali ją przez większość swojego życia. Znali się na wylot. Nigdy się nie okłamywali i zawsze mogli na sobie polegać. Z Nadiyą było tak samo. Tyle tylko, że więź między nimi nie była tak trwała.

Rachel. Ponura, poważna, małomówna. Do końca zafascynowana książkami Lei Scott. Samouk, odludek, samotnik. Była tak różna od niego!  Dlaczego więc nie potrafił się bez niej obyć? Każda rozmowa z nią dawała mu jakąś odpowiedz i tysiąc nowych pytań. Była jak oczyszczenie. Lea była Ślizgonką, a jednak traktował ją jak równą sobie. Od samego początku. Lubił ją, szanował i był wdzięczny za każdą rozmowę.

Lilah i Edith. Papużki nierozłączki. Dwie niezwykłe osobowości, jakże różne od siebie. Zdystansowana, spokojna Lilah, która przebierała w chłopakach, jednak żadnego nie traktowała poważnie. Oraz wesoła, przyjacielska Edith, którą traktowało się jak kumpla. Pasowały do siebie idealnie. Uzupełniały się.  A on coraz lepiej czuł się w ich towarzystwie.

Cała czwórka dopiero od niedawna była przyjaciółmi. Zespoliła je jedna osoba.

Alexandra. Zdecydowanie to ona zajmowała większą cześć jego myśli. Cyniczna, opanowana, ironiczna i kłamliwa. A także czuła, opiekuńcza i wrażliwa. Osoba, która otoczyła się szczelnym murem. Która miała głęboko gdzieś cały świat. W jej sercu niewiele było miejsca na ciepłe uczucia. Babcia Charlotte, Rachel, Nadiya, Edith, Lilah oraz tajemnicza Lana. Wszystko to pokrywało również uczucie do nieżyjącej siostry, Kate. Miał nadzieję, że i ona mieści się w tej nielicznej grupce.   Tak to wyglądało…. Uczucie do Alex było zupełnie różne od uczucie do Lily. W grę wchodziły również charaktery dziewczyn, jednak… miał wrażenie, że uczucie względem Cooney było doroślejsze. Może dlatego, że miał więcej zastrzeżeń, obiekcji? Może dlatego, że nie rzucał się w wir uczuć, bezmyślnie zapatrzony w dziewczynę? A może dlatego, że nie tak łatwo przyszło mu nazwać owo uczucie. Miłość. Czy to właśnie czuł? Jeśli tak, to po  raz pierwszy w życiu przekonał się, że to może boleć. I to cholernie.

- O czym tak myślisz? – Jakby z innego świata dobiegł go znany głos. Odwrócił się i zaniemówił. Miał wrażenie, że ma przed sobą anioła. Najprawdziwszego anioła. Alex jednak szybko rozwiała owo złudzenie – Co tak patrzysz?

- Jesteś piękna – wyszeptał, jednocześnie nawijając na palec kosmyk jej włosów.

- Daruj sobie – zaśmiała się. – To gdzie mnie zabierasz?

- Na razie na zewnątrz.

- Na razie?

- Tak – przytaknął – Miałem małą niespodziankę w Pokoju Życzeń, jednak Remus poprosił, abym zwolnił go dla niego na kilka godzin. Pójdziemy tam później.

- Zgaduje, że nie poszedł tam sam? – Uniosła sugestywnie brew.

- Nie – Zaśmiał się.

- Owa urocza brunetka, z którą był na balu. – stwierdziła raczej niż zapytała.   

- Nazywa się Grace.

- Jest trochę przemądrzała. – A kiedy ze zdziwieniem uniósł brew, dodała – mam z nią Runy.

- Antyczne Runy to nie jest przedmiot dla mnie. Nie znoszę przeszłości.

- Czy ja nie jestem twoją przeszłością? – Ironicznie zapytała.

- Wciąż mam nadzieję, że nie tylko.

- Zboczyliśmy z tematu. – Odezwała się lekko speszona.

 - Właśnie, że nie! – Zaprzeczył – Grace to dziewczyna Remusa. Może nie oficjalna, ale przecież to już tylko kwestia czasu. Syriusz ma Dorcas. Co mnie do dziś zadziwia ona naprawdę jest dla niego ważna. I myślę, że ich związek ma szanse. A Peter? Ta Kelly jest nim całkowicie zauroczona. Akceptuje go takim, jakim jest. I dostrzega wszytki jego zalety.

- To śmieszne, nie uważasz? Nieuchwytni Huncwoci pantoflarzami! 

- Bez przesady! – Oburzył się. Honor nakazał mu bronić przyjaciół. – Zresztą zostałem jeszcze ja. Absolutne ciacho bez dziewczyny.

- Jaki skromny – prychnęła, siadając na kamieniu przy jeziorze. 

- Powiedz mi, dlaczego wszystkie dziewczyny, na których mi zależy, odtrącają mnie?

- A skąd mam to wiedzieć?

- Bo jesteś jedną z nich.

Alex zamyśliła się. Zapatrzona w tafle wody nie zdawała sobie sprawę, że Rogacz bardzo uważnie ją obserwuje. Była bardzo łada, choć ciężko byłoby nazwać ją klasyczna pięknością. Po chwili odwróciła głowę. Ich spojrzenia się spotkały.

- Nie wymagaj ode mnie zbyt wiele. Sprawy są i tak skomplikowane. – Westchnęła.

- Co takiego skomplikowanego jest w tym, że chciałbym być z tobą?

- James… Jeszcze kilka miesięcy temu świata nie widziałeś poza Lily. Chciałeś oddać za nią życie!

- Dużo się wydarzyło od tego czasu. Między innymi ty się pojawiłaś – ujął jej twarz w dłonie, jednak ona szybko się wyrwała. Być może zbyt gwałtownie.

- Nic o mnie nie wiesz. – Zabrzmiało to jak obelga.

- Wiem, że cierpisz Alex. Śmierć Kate sprawiła, że zamknęłaś się w sobie.  Nie potrafisz wybaczyć rodzicom, że posłali cię do św. Heleny. Zarzucasz im, że to przez nich straciłaś umiejętności metamorfomagiczne. Otoczyłaś się murem, który tylko nieliczni potrafią przebić. Jestem wśród tych nielicznych – dodał pewnie.

- Być może. Jednak wciąż skupiamy się na przeszłości.

- Czy teraźniejszość jest inna?

Pomyślała o Amani. O przepowiedni, a właściwie klątwie, która ciążyła na Jamesie. O obietnicy, jaką złożyła a także o krwawej przyszłości.

- Nie mówmy o tym teraz – wyszeptała, po czym przytuliła się do niego.

*

Śpisz pięknie tak 
Po kątach cisza gra 
Szkoda słów...

- Chyba jednak cię kocham – wyszeptał w jasne włosy śpiącej dziewczyny. Było już przed północą. Alex zasnęła przytulona do niego. Napawał się jej zapachem. Cieszył dotykiem. Czuł, że jest na właściwym miejscu. Przytulona do niego, spokojna. Bezpieczna. Wiedział, że całkowicie się rozluźniła. Zamruczała coś, kiedy podnosił się, jednocześnie ją podnosząc, po czym objęła go rękoma za szyję.

Resztę dopowie księżyc 
Śpisz, staram się 
Oddychać szeptem

- Co się dzieje? – Zapytała sennie, mrużąc oczy.

- Chyba pora wracać. Jest północ.  

- Nie sądziłam, że dla Huncwota to późno! – Ześlizgnęła się i stanęła na nogach – Poza tym obiecałeś mi randkę w Pokoju Życzeń – rozpaczliwie starała się przedłużyć tą chwilę.

- Będę inne…

Nie, James. W tym problem, że nie będzie innych.

-Choćmy tam dzisiaj – poprosiła, jednocześnie ciągnąc go w stronę zamku.

- Jak sobie życzysz, milady – spoważniał i wręczył jej wyczarowana przez siebie różę.

Pamiętam twój kołyszący chód
Życie wśród imprez, znowu się popisujesz
Wtedy ja wywracam oczami, a ty przyciągasz mnie do siebie

Doszli szybciej, niż by tego chciała. W głowie miała tylko jedną myśl. Żeby ta chwila trwałą wiecznie. James, jak zawsze, skupił się i w myślach wypowiedział prośbę. Ufała mu bezgranicznie. A ten pokój… to mogło być spełnienie największych marzeń!

- Zamknij oczy – poprosił. Bez wahania to zrobiła. – Chciałem zabrać cię na bezludną wyspę. Potem jednak przyszło mi do głowy zupełnie coś innego – dodał tajemniczo i lekko musnął ustami jej kark. Zadrżała. Delikatnie ją poprowadził. Kiedy przeszli przez drzwi otulił ją wiatr. Rześki, chłody wiatr.

- Otwórz oczy.

- Jakie to piękne! – Zaśmiała się. Serce zabiło mu kilkanaście razy szybciej.

Gdy jesteś tak blisko mnie
Wszędzie jest niebo
Bo śmiejesz się znów
Serce mi bije na dźwięk Twoich słów
I nagle z radością 
Na świat patrzeć chcę
Gdy jesteś tak blisko mnie

Przed nimi rozciągał się przepiękny widok miasta nocą. Budynki emanowały jakąś dziwną siłą. Delikatne światło sączące się z okien dodawało ciepła krajobrazowi. Wysokie bloki piętrzyły się dumnie pomiędzy bilbordami z uśmiechniętymi twarzami. Latarnie tliły się przyćmionym światłem. Mugolskie samochody pędziły niczym niezrażone. Z jakiegoś klubu dochodziła głośna, zmysłowa muzyka. Choć była noc, miasto żyło swoim rytmem.

Oni znajdowali się na dachu jednego z budynków. Mięli piękny widok na panoramę miasta. Niedaleko krawędzi rozłożony był koc. Na nim kilka haftowanych poduszek. Wkoło pełno było świec.

- Dziękuję – wyszeptała i pocałowała go w policzek. Z głośnym śmiechem, trzymając go za rękę, podbiegała do barierek otaczających dach wieżowca. Stanął za nią i mocno ja przytulił. Ona unie oparła głowę na jego ramieniu.   

Bicie twego serca

Poprzez twoją koszulkę

Wciąż czuję twoje ramiona

- Kocham cię – wyszeptał jej wprost do ucha. Zesztywniała.

- Nie wiesz, co mówisz, James.

- Wiem. Nie, posłuchaj! – Dodał, gdy chciała mu przerwać – Odkąd się pojawiłaś w mojej głowie jest całkowity chaos. Nie potrafiłem odpowiedzieć sobie na pytanie, czy to tylko zauroczenie czy miłość. Dziś sobie odpowiedziałem… 

- Ulegasz chwili.

- Czy zawsze musisz taka być? – Zirytował się.

 - Jaka?

- Wiecznie chłodna, niedostępna. Przecież nie jestem ci obojętny. Chcesz być ze mną!

- Problem w tym, że chcieć to nie znaczy móc, James.

- O czym ty mówisz?

- Nie znasz mnie. Ja sama siebie nie znam. Ale wiem, co czuję. I wiem, co muszę zrobić. Zapomnisz o mnie szybciej niż ci się wydaje. Znów będę tylko przerywnikiem. A potem wrócisz do Lily. Ona bardziej do ciebie pasuje.

- To było tylko dziecinne uczucie.

- Nie, Potter. To pierwsza miłość. Najszczersza, jaka może istnieć.

- Czy to ci tak przeszkadza?

- Nie… Po prostu wiem, że ona i ty to jedna bajka, a ja tam nie pasuję.

- Czy pozwolisz, że sam będę decydował o swoich uczuciach? – Odwrócił ją ku sobie. W jego oczach błysnął gniew. – Zależy mi na tobie, rozumiesz? Na tobie!

- Nic nie rozumiesz…

- To mi wytłumacz!

- Nie mogę – westchnęła i odeszła w stronę koca. Ściągnęła buty.  W świetle świec wydała mu się taka piękna. Zupełnie nierealna. Po chwile podjęła próbę wytłumaczenia mu wszystkiego – Mówiłeś o Strażnikach Ziemi, prawda?  I o zadaniu. To jakby twoja misja. Może nie do końca wiesz, o co chodzi, ale to misja, którą tylko ty możesz wykonać, tak?

- Tak.   

- Ja też mam taka misję. Sama się w tym gubię. Jednak nie mogę słuchać jedynie serca. Zresztą i ono wie, że musze postąpić właściwie. Przyszłość…

- Zostaw ją w spokoju! – Wtrącił się – ona i tak nadejdzie. A teraz jest dziś. Tylko ta chwila.  Pomyśl, czego teraz chcesz? – Spojrzała w jego czekoladowe tęczówki i zatopiła się w nich.

I nagle z radością 
Na świat patrzeć chcę
Gdy jesteś tak blisko mnie
Serc naszych rytm połączył dziś nas

  - Chcę ciebie – wyszeptała i z pasją wbiła się w jego usta. Przestała myśleć. Wszystko nagle przestało się liczyć. Znikła muzyka, szum miasta i warkot samochodów. Wiatr stał się jakby o kilka stopni cieplejszy. Czuła, że chłopak uśmiecha się poprzez pocałunek. Czuła jego szczęście i nagle poczuła radość. Cos w niej pękło. Objęła jego twarz dłońmi, próbując przysunąć go jeszcze bliżej siebie. Powoli odsuwała się do tyłu, kładąc się na kocyku. W końcu James leżał nad nią, opierając się na łokciach. Wyczuł, że coś się zmieniło. Dziewczyna stała się śmielsza. Dawała więcej. Jak podczas pamiętnego pocałunku przez balem.

- Alex…

Słowa gdzieś utonęły. Nagle znów poczuli się dziećmi. Oboje musieli zbyt szybko dorosnąć. Ostatnimi czasy obojgu brakowało ciepła i miłości od drugiej osoby. Pragnęli zaszaleć. Zrobić wszystkim na przekór.  Jeszcze nigdy nie czuli się tak spragnieni drugiej osoby. Jeszcze nigdy nie czuli tak wielkiego pożądania.

I tobie i mnie
Zdarzyło się to pierwszy raz
To miłość tak sprawiła 
Że jesteś blisko mnie

James spojrzał na jej przymknięte oczy. Zaczął całować jej czoło, policzki, nos.. Widział, jak się uśmiechała. Czuł, że naprawdę daje jej szczęście. Powoli zaczął schodzić coraz niżej. Odchyliła głowę, kiedy zaczął pieścić jej szyję. Zadrżała, kiedy pocałował ją za uchem.

- Jesteś piękna…

Z jakiś względów mu uwierzyła. Patrzyła się na niego. W te ciemne tęczówki, które napawały się jej widokiem. Czuła się piękna. Tyle wystarczyło. I rzeczywiście taka była. Jasne włosy, rozsypane na kocu, tworzyły aureolę wokół jej bladej twarzy. Szare oczy skrzyły się blaskiem, którego dotąd nie poznały. Na drobnych, teraz spuchniętych ustach igrał uśmieszek.

- Ty też jesteś niczego sobie – wyszeptała wprost w jego usta. Słyszał to wiele razy. A jednak dopiero teraz przeszedł go dreszcz po tych słowach. Rzeczywiście nie można było mu odmówić urody. Choć ostatno bardzo się zmienił, wciąż był niesamowicie przystojny. Wyciosane usta z przepięknym, szczerym uśmiechem. Orzechowe oczy skryte za szkłami okularów. I czarne włosy pozostawione w nieładzie. Nie mogąc się powstrzymać zanurzyła w nich dłonie.

- Ty też mnie kochasz. – Powiedział, kiedy usiadł i posadził ją sobie na kolanach – Tylko boisz się przyznać.

Masz rację. Kocham cię…  

Alex nie powiedziała nic. Jedynie odwróciła głowę. Nie mogła mu tego powiedzieć.  Wtedy nie potrafiłaby go zostawić. A musiała. Przeklęła w myślach Amani, choć miała świadomość, że wyklina jakby swoje alter ego. Tak bardzo chciałaby, by wszystko było prostsze. By mogła powiedzieć mu to, co tak bardzo chciał usłyszeć. On jednak widząc jej zmieszanie, odpuścił.  Zaczął bawić się ramiączkiem jej sukienki. Czuje, jak dziewczyn drży. Przytula ją do siebie, całując czubek jej głowy. Po chwili czuje jej delikatne pocałunki na jego torsie. Widzi jej drżącą dłoń, która powoli rozpina guziki jego koszuli. Jej drobna dłoń zaczyna kreślić niezidentyfikowane kształty na jego nagiej klatce piersiowej. Nie jest w stanie wstrzymać westchnienia, które szybko zostaje stłumione przez gorący pocałunek. Ich ruchy zaczynają przypominać taniec. Ostry, gwałtowny, dynamiczny. Alex czuje, jak chłopak rozpina suwak jej sukienki. Po chwili ta ląduje obok koszuli. Patrzy na jej ciało jak natchniony. W tamtej chwili nie liczy się nic. Jest tylko ona. Nikt więcej.

- James – szepcze odrobinę speszona – ja jeszcze nigdy nie…

- Ja też nie – przychodzi jej z pomocą. Uśmiecha się pokrzepiająco.

- Słucham? – Unosi brwi ze zdziwienia.  

- Coś się tak zdziwiła – śmieje się – przecież mam niecałe siedemnaście lat!

- Tak, ale…

- Nie wierz we wszystkie legendy, które o mnie opowiadają. No chyba, że te, w których jestem przedstawiany, jako najlepszy facet świata i tego typu. – Udaje mu się załagodzić napięcie. Dziewczyna wybucha śmiechem. Po chwili wyciąga dłoń po jego różdżkę i szepcze zaklęcie. Przed nimi pojawia się mała, biała pigułka. Łyka ja bez zastanowienia. Uśmiecha się do niego. Podjęła decyzję. W jej oczach zobaczył przyzwolenie. Chce coś powiedzieć, ale ona zakrywa mu usta swoimi wargami. Ich taniec zaczyna się na nowo. Chłodny wiatr otula ich półnagie ciała. Jej perfumy drażniły jego zmysły. Jego zapach doprowadzał ją do szału. Nie wiedzieć kiedy i on został w samej bieliźnie. Ułożył się na boku, podpierając ramieniem i wodził palcem po jej ciele. Rozkoszował się dotykiem jej jedwabnej skóry. Jej westchnieniami. I jego imieniem, tak pięknie brzmiącym, kiedy wypowiadały je usta Alex. Błądził ręką po jej brzuchu, raz po raz zahaczając o koronkowy biustonosz. Jednym, zwinnym ruchem rozpiął go i odrzucił na bok. Nie była w stanie myśleć. Jego gorące dłonie oplotły jej piersi, kciuki zaczęły okrężnymi ruchami pieścić jej skórę. Usta przywarły do jej spragnionych ust. Zaczęła błądzić palcami po jego plecach, szukając wrażliwych miejsc. Jak dziecko cieszyła się, kiedy je odnajdywała. Przeoczyła moment, kiedy zdarli z siebie ostanie skrawki dzielących ich materiałów. Byli szczęśliwi. Poruszali się w rytm tylko im znanej melodii. Ciało zderzało się z ciałem. Gorączkowe szepty mieszały się z cichymi westchnieniami. Ręce błądziły. Usta domagały się nowych doznań. Spojrzał na nią jeszcze raz. Chciał mieć pewność, że nie robi nic wbrew jej woli. Jednak w jej oczach widział jedynie miłość, o której wcześniej mówił. Wszedł w nią niespiesznie, bojąc się, ze może sprawić jej ból. Jej ciało wygięło się w łuk, jednak na twarzy malowało się jedynie szczęście. Znów ją pocałował. Jeszcze zachłanniej. Nareszcie w pełni była jego. Bez żadnych niedomówień. Nareszcie przestała myśleć o tym, co będzie musiała zrobić jutro.  Że będzie musiała zranić ich oboje. Teraz liczyło się tylko to, że są ze sobą. Że kochali się miłością czystą i szczerą. Nareszcie bez fałszerstw i kłamstw. Bez niedomówień. Usłyszała, jak krzyczy jej imię w chwili, gdy ona wypowiadała jego własne. Opadli na siebie zmęczenie i przeszczęśliwi. Wciąż miała dłonie w jego włosach. Napawała się ich zapachem. Znów wyszeptał, że ją kocha. I ona znów nie odpowiedziała. A może tylko jej się zdawało? Może jego szept był już snem? Czuła jego oddech na swoim karku.

- Dziękuję – zdążyła wyszeptać. Zasnęli splatani niczym jedno ciało. Opatuleni jedynie wiatrem, który nucił im spokojną kołysankę. Szczęśliwi i spełnieni.

Nigdy nie pomyślałam, że to będzie nasz ostatni pocałunek
Nigdy nie wyobrażałam sobie, że skończymy w taki sposób
Twoje imię, na zawsze imieniem na mych ustach

_______________________________________________

*litości (suahili)

** tak (łacina)

*** Jestem wojowniczką, Alexandro. Wojowniczką Północy. (łacina)

****Lustrzane odbicie. (suahili)

***** Czuję zdradę. (łacina)

****** Złe myśli/słowa (łacina)

UWAGA!

W powyższej notce wplecione są słowa piosenek. Varius Manx „Piosenka księżycowa”, duet Kukulska & Piasek „Jesteś blisko mnie” a także Taylor Swift i jej „Last Kiss”.

_______________________________________________

No kochani, nareszcie wróciłam!

Przepraszam, że tak długo to trwało. I jeszcze witam was takim smutnym rozdziałem. Bo jest smutny. Nawet cześć z Remusem, chociaż to chyba najbardziej optymistyczny akapit.

Czy nawaliłam? Nie odbieram tego w ten sposób. Po prostu trochę się spóźniłam. Musiałam poukładać swoje sprawy. I jakoś leci. Tyle wam powiem.

Do tego zapraszam na moje dwa pozostałe blogi. Zwiastun Śmierci oraz Imperium Kobiet.  Staram się nadrobić czas, jednak wiecie jak to jest – w  wakacje tyle jest do zrobienia!

Wracamy do akcji, co?