30. Zatrzymać czas

     ~*~

    Grace zawsze wierzyła przeczuciom. Często zarzucano jej, że za bardzo buja w obłokach. Ona jednak nie przejmowała się krytycznymi spojrzeniami i uwagami. Przecież sobie radziła. Zawsze tak było. Głęboko wierzyła, że jej życie będzie proste. Że kiedyś wyjdzie za mąż, urodzi dziecko. Nie marzyła o karierze, chociaż nie chciała bezczynnie siedzieć w domu. Przynajmniej dopóki nie pojawi się dziecko. Oczywiście była świadoma, że szykuj się wojna. Ale czy to coś miało zmienić? Czy miało odebrać jej szczęście? Nie. Ona na to nie pozwoli i nie miała zamiaru odpuszczać. Dlatego czasem smuciło ją podejście Remusa do przyszłości. Mięli już ponad szesnaście lat. Jeszcze chwila i będą pełnoletni. Co z tego, że pozostał im jeszcze rok nauki? Przecież to nie przeszkadza w robieniu planów. Grace głęboko wierzyła, że ich związek jest czymś trwałym. Lupin jednak nie dawał żadnych sygnałów, że myśli o niej na poważnie. Że ma zamiar dzielić z nią przyszłość. Mało tego – kiedy tylko wspomniała o czymkolwiek wspólnym, co wiązało się z przyszłością, stawał się niedostępny. Nawiązywał się między nimi wyraźny dystans. Nie rozumiała tego. Przecież Remus nie był mężczyzną, który wiąże się tylko na jedną noc. Sądziła, że jest odpowiedzialny. Czuła, że ciąży mu jakaś sprawa. Jednak im bardziej ją drążyła, tym bardziej się odsuwał. W końcu dała sobie z nią spokój.

- Lunatyk – wyszeptała kiedyś, gdy cieszyli się z pierwszych ciepłych dni, siedząc na błoniach – Skąd takie przezwisko?

Momentalnie zesztywniał. Czuła to, a jednak nie mogła nic poradzić. Zamknął oczy i zapytał, wyraźnie chcąc odwlec odpowiedź:

- Skąd takie pytanie?

- Z chęci dowiedzenia się czegoś nowego. Twoja kolej – wyszeptała wprost do jego ucha.

- To trochę skomplikowane. To tajemnica Huncwota.

- Co jest skomplikowane? Przecież to tylko przezwisko. Remusie, lunatykowanie nie jest powodem do wstydu.

- Nie lunatykuję. W każdym bądź razie nie w taki dosłowny sposób. Po prostu często nie mogę spać. Nawet kilka nocy pod rząd.

- Jak często? – Spojrzał na nią z lekkim niepokojem.

- Mniej więcej raz w miesiącu.

- To pewnie przez księżyc – znów zesztywniał – gdzieś czytałam, że podczas pełni człowiek jest inny. Wiesz, to pewnie wina tego, że w bardzo dużym stopniu składamy się z wody. A skoro księżyc działa na morza i oceany, to niewykluczone, że i na nas.

- Tak, niewykluczone… - westchnął.

Grace uśmiechnęła się do niego promiennie, postanawiając nie drążyć już tematu. Remus wyraźnie nie miał ochoty rozmawiać o sobie.  Ona sama też tego nie lubiła, jednak uważała, że podstawą związku jest dobre poznanie się. Była świadoma, że sama też będzie musiała wyjawić mu kilka sekretów. Odwlekała to, jednak miała pewność, że zrobi to do końca tych wakacji. Inaczej się nie dało.

- Remus! – Dziecięcy krzyk wyrwał ją z zamyślenia. Z uśmiechem patrzyła, jak mała Emma Potter, młodsza siostra jego przyjaciela, wiesza swoje drobne raczki na szyi Lupina. Uśmiechnął się do niej z niezwykłą naturalnością, poczochrał jej czarne włosy. Przez chwilę poczuła lekkie ukłucie zazdrości, że ona sama nie potrafi wyciągnąć z niego tej swobody.

- A gdzie zgubiłaś brata?

- James poszedł do Hagrida. Syriusz ma jakiś szlaban, a Peter znów umówił się z Kelly. A obiecał mi pudełko miodowych czekoladek! – Zawołała oburzona, jednak wciąż roześmiana.

- Co jak co, ale on nie zapomni o słodyczach.

- Na pewno?

- Słowo Huncwota – najwyraźniej to jej wystarczył, ponieważ rozsiadła się wygodniej na kolanach chłopaka. Z wrodzoną sobie naturalnością, wyciągnęła się wygodnie i uniosła głowę do góry, aby pierwsze, wiosenne promienie odnalazły jej twarz. – Dlaczego nie poszłaś z Jamesem?

- Zostałam z Aną. Ale gdzieś ją zgubiłam po drodze. Ona nie chciała tu podejść – Lunatyk nie był tym specjalnie zaskoczony. Od balu Ann wyraźnie go ignorowała. Nie czuł się z tym najlepiej, ale tez nie bardzo wiedział, co ma z tym faktem zrobić. Nie potrafił dać jej togo, czego chciała. Dla niego zawsze była jedynie przyjaciółką. Nie chciał sprawiać jej bólu, ale lepsze było to, niż utwierdzanie jej w nieszczerych uczuciach.

- Chyba właśnie Cię znalazła – Grace zaśmiała się, wiedząc blondynkę z różowymi wypiekami na twarzy.

- Emmo Potter, czy zdajesz sobie sprawę, że tak się nie robi?!

- Przecież mówiłam, że idę do Remusa i Grace. – Odpowiedziała zaskoczona. Czasem na prawdę nie rozumiała starszych.

- Ja ci z kolei mówiłam, że nie będziemy im przeszkadzać.

- Nie przeszkadzacie – Loster uśmiechnęła się ciepło i podeszła do blondynki – Właściwie to myśmy się jeszcze osobiście nie poznały. Jestem Grace – wyciągnęła rękę. Ann popatrzyła się na nią z dziwnym wyrazem twarzy. Głupio było jej nie odpowiedzieć, jednak nie miała ochoty na rozmowę z tą dziewczyną. Wmawiała sobie, że to dlatego iż jest ona szkolnym wrogiem Lily. Może nie w dosłownym znaczeniu, bo nigdy się nie kłóciły, ale jednak rywalizowały o stopnie, względy nauczycieli oraz jako Prefekci domów.

- Anna – zdecydowała się odpowiedzieć i szybko uścisnęła dłoń szatynki. Bała się, że się rozmyśli.

*

Mały, czarnowłosy chłopczyk pędzi przed siebie, uśmiechając się radośnie. Wiatr targa jego już i tak rozczochrane włosy. W pewnym momencie przystaje i kieruje się w stronę małej chatki strojącej na skraju Zakazanego Lasu. Podchodzi pewnie i puka kilka razy. Odpowiada mu cisza. Nie poddaje się i zaczyna walić pięścią w drzwi.

- Co jest, cholibka? – Postać ogromnego człowieka z burzą kręconych, brązowych włosów i brody wychodzi z domu – dzieciaku, świta dopiero!

- Pan to Hagrid – bardziej stwierdza niż pyta i bezceremonialnie przechodzi pod ogromną dłonią do wnętrza chatki. Mężczyzna przygląda się chłopcu i uśmiecha ze zrozumieniem.

- Jak rozumiem, oto stoi przede mną najmłodsze pokolenie Potterów.

- Nie takie najmłodsze – oburza się – mam młodszą siostrę! James Potter – wyciąga rękę, która ginie w dużej dłoni mężczyzny – Ma pan pozdrowienia od taty…

Kilka lat później, chłopak ten, wyglądał zupełnie inaczej. Niby nie zmieniło się nic – wciąż był Jamesem Potterem. Teraz jednak było to James przez wielkie „J”. Był zdecydowanie poważniejszy, chociaż wydawało się, że nic nie jest w stanie powstrzymać go od żartów. Jego uśmiech był z lekka wymuszony. Mniej spontaniczny. Ten James był głową ich dwuosobowej rodziny. Śmierć goniła go w niebywałym tempie. Parę razy już otarł się o jej szatę, jednak do tej pory udawało mu się z tego jakoś wywinąć.

Puk puk puk

Hagrid też się zmienił. Był zamyślony i nieobecny. Właściwie dopiero teraz to zauważył. Podobno był na pogrzebie. Rzecz jasna on tego nie pamiętał. Nie pamiętał też, kiedy ostatnio tu był. Pamiętał, jak olbrzym opowiadał mu o wybrykach jego ojca. O szlabanach, psotach i innych wygłupach. Teraz Roger nie żył, a jego dawni znajomi od psot byli wysoko postawionymi urzędnikami w Ministerstwie Magii.

- Cholibka, James! – Twarz Hagrida rozpromieniła się – a już żem myślał, żeś o mnie zapomniał, dzieciaku!

- O tobie nie da się zapomnieć – gorliwie przyrzekł i wsunął się do domku bez pytania. Pod tym względem nic się nie zmieniło. W ciszy usiadł i poczekał aż przyjaciel zrobi herbatę. Później chwycił do ręki ciasteczko. Zrobił to z przyzwyczajenia, chociaż wiedział, że wyroby Hagrida nie są na jego zęby.

- Co tam słychać? – Zagadnął, jednak myślami będąc daleko.

- Stara bida. – Przyjrzał mu się z zatroskanym wyrazem twarzy – A jak ty się trzymasz?

- Jak ktoś, kto ma za dużo na głowie.

- Nie martw się tym procesem. Cholibka, na pewno wygrasz!

- Mam taką nadzieję.

Zamilkł.

Nie znosił ciszy. Ale nie bardzo wiedział jak sobie to wszystko poukładać. Wiedział, ze mu się uda. Wierzył w to głęboko. Musi tylko przekonać ich, że nie popiera rodziny. Że rzekomi zdrajcy krwi nic dla niego nie znaczą. Musi być silny i konsekwentny. A wtedy na pewno Emma wróci z nim do Hogwartu.

- Pamiętasz moją mamę z Hogwartu?

- Słabo. Była młodsza ode mnie i twojego ojca.

- Tak, wiem. Ale oni mało mówili o tamtym okresie. Dobrze się znali?

- Wcale. Twój ojciec był Gryfonem i tak jak ty nie przepadał za Ślizgonami. Co prawda nie była to aż taka niechęć jak u ciebie, ale… powiedzmy, że nie pałał do nich wielką sympatią.

- A Tom Riddle? To on był jej przyjacielem?

Twarz Hagrida lekko pobladła.

- Skąd ci to przyszło do głowy?! James, twoja mama nie była typową Ślizgonką. Pamiętam ją, jako samotniczkę. Cholibka, ona chyba po prostu nie chciała mieć przyjaciół. A już na pewno nie szukała ich w tym chłopaku – ostatnie słowo wymówił z jadem, jakiego się po nim nie spodziewał. Właściwie mężczyzna nie był zdziwiony, że Potter wie, kim jest Tom Riddle.

- A jak poznała tatę? Opowiadał ci o tym?

- Nie raz, cholibka! Szukała pracy w Ministerstwie i dobrze wiedziała, koło kogo się zakręcić. Twój świętej pamięci tatuś oszalał na jej punkcie. Niech skonam, jeśli tak nie było! A i ona była nim zauroczona. Co prawda, ja miałem trochę obaw. Nie lubię Ślizgonów, cholibka. A ona zdawała się być kobitą, co to jej tylko kariera w głowie. Myliłem się, niech skonam.

- Takich ich pamiętam – jako kochające się małżeństwo.

- Byli nim, to jak masz ich pamiętać. – Hagrid popatrzył się na niego swoimi ciemnymi, małymi oczami – czy coś się stało, chłopaku?

James pomyślał, że nie ma sensu psuć wyobrażeń przyjaciela na temat jego matki. Sam powoli godził się z jej przeszłością, ale wiedział, że nie zasłużyła na to, żeby ją oczerniać. Przyrzekła przecież, że nikogo nie zabiła. W młodości się pogubiła, ale głęboko pragnął zapamiętać ją taką, jaka była przez całe jego życie. A była dobra kochającą mamą, która zawsze pomagała mu rozwiązywać wszelkie problemy.

Postanowił skierować rozmowę na inny tor.

- Historia lubi się powtarzać. Zakochałem się w Ślizgonce.

- Wiec Twoi rodzice są dobrym przykładem tego, że możecie być razem. – James spojrzał mu w oczy.

- Jesteś jedyną osobą, która w takim momencie nie wypomniała mi Lily.

- A co tu wypominać, cholibka? Pierwsza miłość jest zawsze nieszczęśliwa.

- Może. Ale mam wrażenie, że jesteśmy lepszymi przyjaciółmi, niż bylibyśmy parą.

Mężczyzna przyjrzał się jego zamyślonej twarzy.

- To kiedy poznam tę twoją nową dziewczynę?     

James zaśmiał się szyderczo. Spojrzał na przyjaciele z lekkim wzburzeniem i z nienaturalnym uśmiechem odpowiedział:

- Powiedziałem, że to ja się zakochałem, Hagridzie. Nie wspomniałem, że ona we mnie. Przynajmniej jawnie temu zaprzecza.

- Cholibka, coś nie masz szczęścia do dziewczyn.

- Nie mam? – Znów zaśmiał się szyderczo – Lily traktowała mnie jak śmiecia a później, idąc na randkę z mną, całowała się ze Smarkerusem. Jakoś to sobie wyjaśniliśmy, zostaliśmy przyjaciółmi i pojawiła się Alex. I wszystko jest jeszcze gorzej.

- Alex? Zaraz, mówisz o tej dziewczynie, co ją Dumbledore przyjął do Hogwartu?

- Tej samej.

- Niech skonam, chciałbym ją teraz zobaczyć.

- Teraz? – Zdziwił się – znasz ją?

- Jej babcie. Stara Charlotte trzyma się podobno nieźle. Równa z niej babka, tyle ci powiem. Ale ta jej córeczka już niekoniecznie. Tylko luksusy jej w głowie, o!

- Jej rodzice nie żyją – powiedział, jednocześnie mając nadzieję dowiedzieć się czegoś więcej. 

- Tak, wim. Ale ja ich nie żałuję, tyle ci powiem, James. Szkoda mi tylko małej Katie. Charlotte bardzo je kochała. Choć podobno to właśnie Alex przeżyła jej śmierć najbardziej. I co się dziwić. Bardzo się kochały, te siostry. Pamiętam jej jeszcze jak Kate miała może z dziewięć lat. Nosiła tę małą na rękach z taką dumą, że aż ciężko uwierzyć. A potem zmarło się bidulce.

- A Alex trafiła do św. Heleny.

- Jedno ci powim, James. To nie jest miejsce, gdzie rodzic wysyła ukochane dziecko. Żadne to uzdrowisko i żadna pomoc. To zwykłe schronisko dla wyrzutków i tych, co to Ministerstwo uznało za niebezpiecznych.

- Mówiła, że nie raz chciała odebrać sobie życie.

- Wcale mnie to nie dziwi. Widzisz, Cooney’owie zyskali tym bardzo złą sławę. Jedna córka nie żyje, to chyba normalne, że druga ma lekką depresję. Podobno nie była ona tak mała i podobno straciła swój dar, ale mimo wszystko to nie jest podstawa do zamykania dziecka w wariatkowie! Oczywiście oni wyolbrzymiali problem, ale kto miał głowę na karku, ten wiedział swoje.

- Wini za to rodziców. Nienawidzi ich.

- To też mnie nie dziwi. To nie byli dobrzy ludzie. To egoiści, którzy nigdy nie powinni mieć dzieci. Wierz mi.

- Ja ich tak nie pamiętam.

- Spotkałeś ich?

- Raz – i opowiedział mu całą historię. O tym jak spotkał Alex i się zauroczył, jak potem zniknęła. I jak znów pojawiła się w Hogwracie, tej jesieni. – Wszystko odżyło. Byłem przekonany, że ona też chce być ze mną. Ale potem pojawiły się kłopoty. Pokłóciła się z Lily, nazwała ją szlamą.

- Niemożliwe! – Ciemne oczy mężczyzny rozszerzyły się ze zdziwienia.

- Widzę jaka ona jest. Nie jest ani sympatyczna, ani uczciwa. Selekcjonuje ludzi. Fakt, Lily wypomniała jej św. Helenę, ale to jeszcze nie jest żadne usprawiedliwienie. Zresztą ona nie czuła żalu. Taka jest – wyrachowana, spokojna, chłodna, opanowana. Jest po prostu zimna.

- Dziwisz się? Św. Helena robi swoje. Śmierć siostry również.

- Praktycznie zmusiłem ją do pójścia na bal. Myślałem, że jest już dobrze. Później znowu się wszystko schrzaniło. Namówiłem ja na kolejną randkę. Naprawdę myślałem, że wszystko sobie wyjaśniliśmy. Szczegóły nocy zostawię sobie dla siebie – uśmiechnął się, kiedy Hagrid chrząknął, odrobinę zażenowany – ale rano znów wszystko zaczęło się walić. Stwierdziła, że dostałem to, co chciałem, więc to koniec. Od tej pory nie rozmawiamy.

Przyjaciel spojrzał na niego ze współczuciem. Zastanawiał się, co jeszcze los może zgotować 

temu chłopakowi.     

*

         Jasne oczy Alex uważnie lustrowały błonia. Dawno już nie widziała Amani,. Sadziła, że w najbliższym czasie jej się ukaże. Jednocześnie wiedziała, że ich ostatnie spotkanie mogło być zakończeniem tego wszystkiego. Że już jej nigdy nie zobaczy. Właściwie Alex wolałaby mieć ją przy sobie. Wtedy lepiej potrafiłaby się kontrolować. Miałby żywy dowód tego, że wyobraźnia wcale nie płata jej figla. Tak długo wyczekiwany Hogwart był teraz znienawidzonym miejscem. Wyczekiwała wakacji. A najgorsze w tym wszystkim było to, że z nikim nie mogła się tym podzielić. Powiedzieć babci Charlotte? Nie… To było wykluczone. Musiałaby ominąć kilka szczegółów, a babcia zawsze poznawała, kiedy kłamała.

         Westchnęła przeciągle i spojrzała w niebo. Było czarne. Tylko tyle. Żadnych chmur, żadnych gwiazd.

Brak nadziei.

         Zacisnęła mocniej powieki. Powoli zaczynała nienawidzić samej siebie. Wszystko traciło sens. Tyle czasu pracowała nad powrotem zdolności metamorfomagicznych. A teraz znów nie potrafiła wykrzesać z siebie nic. Ogromny cierń, który pojawił się w jej sercu w tamtą pamiętną noc, rozrastał się, przejmował kontrolę nad jej ciałem. Dusił zranione serce.  Obrzydzenie do świata wzrastało w niej z każdą chwilą. Nie była pewna swoich czynów. Ale wiedziała, że decyzja, którą podjęła, była słuszna.  Nie zmieniało to jednak faktu, że czuła się przytłoczona tym wszystkim. Wiedziała, że nie ma najgorzej. Przecież chodziło o życie Jamesa!

Wiara. Nadzieja. Miłość.

         To właśnie miłość pchała ją do przodu. Kazała podejmować decyzję, których w swej egoistycznej naturze nigdy by nie podjęła. Ale to również miłość była źródłem bólu, które zadała zarówno sobie jak i Jamesowi. Póki ona kochała, póty Amani kochała. A to spisywało Pottera na starty. A więc nie było innego wyboru.

         Musiała tlić się w niej nadzieja. Inaczej nie próbowałby walczyć o życie ukochanego. Mimo iż czuła się jak w tanim romansie przez które nigdy nie mogła przebrać, wiedziała, że to właśnie nadzieja pozwala jej przeżyć. Funkcjonować w rzeczywistości, o którą się nie prosiła. Do której została wepchnięta.

         Czy wierzyła? Nigdy nie posądziłaby się o coś takiego. Nigdy nie próbowała udawać, że wiara towarzyszy jej w życiu. Nauczyła się polegać na własnych umiejętnościach i doświadczeniu. Bała się jednak, że tym razem to nie wystarczy. Czy ktoś nie zrzucił jej na barki zbyt wielkiego ciężaru?

Paradoksalnie wiara, nadzieja i miłość umarły w niej.

Nie dziś.

Nie wczoraj.

Ale dawno, dawno temu.

Przez chwilę myślała, że udało jej się to odtworzyć.

Łudziła się.

Znów i znów. Kolejny raz. Od nowa.

Głośno przeklęła.

- Po kobiecie nie spodziewałbym się tak ostrych słów – ktoś zagwizdał przeciągle. Gwałtownie odwróciła się i obserwowała czarnowłosego, przystojnego chłopaka w swetrze o barwach Gryffindoru. Uśmiechnął się przeciągle i usiadł na murze obok niej. Poszperał chwilę w kieszeniach i wyciągnął paczkę papierosów. Wyciągnął je w jej stronę z lekką kpiną w oczach. Ta jednak bez wahania wyciągnęła jednego. Zdziwienie odmalowało się na jego twarzy, ale nie powiedział nic. W świecie czarodziei mało kto palił papierosy. Mężczyźni woleli cygara. Chłopcom natomiast łatwiej było przeszmuglować do szkoły paszkę fajek, więc nie była zaskoczona, że i Gryfon ją posiada. Młode dziewczyny natomiast nie paliły. Wychowanie im na to nie pozwalało. Alex jednak była wychowywana w innym miejscu i rzeczywistości – w św. Helenie to była norma.

- Czego chcesz? – Warknęła, jednocześnie podsuwając papieros pod ogień, który wyczarował.

- Porozmawiać – zaciągnął się dymem, tłumiąc w sobie wszelkie uczucie. Chciał poznać tę dziewczynę i przysiągł sobie, że dopiero po tej rozmowie ją oceni.

- Potter cię przysłał?

- Rogacz nie ma z tym nic wspólnego. To ja chciałem cię poznać.

- Po cholerę?

- Być może interesują mnie dziewczyny, które łamią serce mojemu przyjacielowi? – Spojrzał na nią, starając się ją rozszyfrować. Na próżno – od początku mi się spodobałaś. Wtedy, pierwszego dnia, pamiętasz?

- Dobre pierwsze wrażenie – westchnęła. – Pobiłeś się z nim wtedy.

- Norma – zaśmiał się – ale pierwsze, na co zwróciłem uwagę to jego stosunek do ciebie. Pomijając już te twoje dużo oczka wpatrzone w niego – zaśmiał się, widząc jej rumieniec – wiedziałem, że to grubsza sprawa. Rogacz zwariował na twoim punkcie i nie przeszkadzał mu nawet twój dom – stuknął palcem srebrnego węża na jej szacie. – Ale mylnie cię oceniłem. Wcale nie byłaś bezbronną, spokojną dziewczynką z lekka zagubioną w nowym miejscu. Szybko się zaaklimatyzowałaś i pokazałaś pazurki. A może swoje prawdziwe oblicze?

- Tak, tak, wiem! – Odezwała się znudzonym głosem – jestem wredną, kłamliwą suką z egoistycznym i cynicznym podejściem do życia. Nie wypieram się tego, Black.   

- Zdaję sobie sprawę, że św. Helena musiała jakoś na ciebie wpłynąć..

- Głowno wiesz – warknęła.

- Zapominasz, że nazywam się Black. Nie powiesz mi, że nie słyszałaś o mojej rodzinie. Fanatycy czystej krwi. Arystokraci, którzy uważają się za lepszych. Dla których liczy się tylko ich własna dupa.

- Dobra, wygrałeś – uśmiechnęła się blado. – Ale to nie jest powód mojego zachowania względem Jamesa.

- Więc co nim jest?

- Tak po prostu musi być, Black. I ani ja, ani ty na to nie poradzimy.

- Dlaczego sama siebie skazujesz na cierpienie? I jego przy okazji! Widać, że go kochasz – zirytował się -  a on jest przekonany, że postrzegasz go jako aroganckiego dupka, który potrzebował panienki na noc. Dlaczego, do cholery, nie możecie po prostu się dogadać i żyć tam sobie długo i szczęśliwie czy jak to się mówi?

- Nie można mieć wszystkiego. – Spojrzała mu w oczy – nie musisz mi wierzyć, ale powiem Ci, że zostawienie Jamesa to była najtrudniejsza ale i najmniej egoistyczna decyzja w moim życiu.

- Nie rozumiem tego.

- A ja nie potrafię tego wytłumaczyć. Być może po prostu nie było nam pisane – schyliła głowę, żeby pozwolić dymowi swobodnie uciec w przestrzeń. Przez chwilę obserwowała dym, który spiętrzył się wkoło nich. Otaczał ją szczelnie i odgradzał od Syriusza.

Kolejny mur.

____________________________________

Ostatnia notka w tym roku. Dedykowana wszystkim czytelnikom. A może Anonimom? Cichym czytelnikom. Kochani, większość z was po prostu komentuje mi wszystko na gg. Coś przeczułam podczas mojej nieobecności?  Ja się nie skarżę, ale miło byłby zobaczyć komentarz tutaj, pod notką. Bo tutaj one zostaną. A moje gg resetuje się raz na miesiąc i nawet gdybym chciała, Archiwum nie przetrwa.    

Więc…

Pik puk? Jest tam kto?

Jeśli jest, to życzę mu  wspaniałego Sylwestra – takiego, co to Huncwoci by się nie powstydzili. I szczęśliwego Nowego Roku – sztampowo, ale ładnie. <3